Schoolpleinen blijven voorlopig nog wel even leeg. Kinderen zitten noodgedwongen thuis en starten om negen uur ’s-ochtends met hun huiswerk voor die dag. Via Zoom leggen leerkrachten contact met de kinderen en zo langzamerhand lijkt een digitale klas de normaalste zaak van de wereld. Respect voor die ouders, opa’s en oma’s die hun (klein)kinderen bij staan in het thuisonderwijs. Hoe lang is het geleden dat jij in de schoolbanken hebt gezeten? En nu moet je tussen je eigen werkzaamheden door ook nog samen werkwoorden vervoegen, deelsommen oplossen en de werking van een vulkaan uitleggen. Vraag je jezelf ook wel niet eens af; “hoe zat dat ook al weer?”
Op straat is het ook rustig. In ieder geval rustiger dan een jaar geleden. Toen papa’s en mama’s vroeg in de ochtend op de fiets sprongen om hun kroost naar dagopvang en school te brengen. Maar er komt een moment dat we weer op de fiets stappen. Kind in het kinderzitje, of in de bakfiets. Of meefietsen op het eigen fietsje met papa of mama. En dan blijkt al snel dat we iets vergeten zijn tijdens de lessen thuis; hoe gedragen wij ons in het verkeer! Een verkeerslicht dat op rood springt betekend nog steeds stoppen! Bij groen kijk je naar rechts en links voordat je de oversteek maakt. Voor de zekerheid kijk je nog even naar rechts. Maar blijkbaar zijn veel van de ouders dat juist vergeten. Zonder enige schaamte worden rode verkeerslichten genegeerd en dat terwijl de kinderen gehoorzaam volgen. Alsof het de dood normaalste zaak van de wereld is. Vandaag de dag zie ik kinderen op weg naar de sportclub verkeerslichten en andere verkeersregels negeren. En dan denk ik; “dat hebben ze niet van een vreemde.” Ik zie jonge ouders met de kinderwagen de oversteek maken terwijl toch echt het licht voor hun op rood staat. Auto’s, fietsers, bestelbusjes, vrachtverkeer en bussen razen voorbij. Totdat het een keer verkeerd gaat. Als ouder mag je dankbaar zijn dat menig chauffeur een dusdanig verkeersinzicht heeft en op het juiste moment anticipeert op de situatie. Al mag je hier niet blindelings op vertrouwen. Er rijden mafketels onderuitgezakt rond in hun GTI bolide terwijl ze een ballonnetje leeglurken. In dat soort gasten mag je geen enkel vertrouwen hebben.
Ik zie het regelmatig maar net goed gaan. Of soms ook dat het goed fout gaat. In een ‘normale’ wereld durf ik rustig te stellen dat de helft van de ouders, verzorgers, opa’s en oma’s kinderen een verkeerd beeld geven van hoe te gedragen in het steeds drukker wordende verkeer. Een zorgwekkende ontwikkeling. Zeker nu de scholen nog gesloten zijn en verkeerslessen niet gegeven worden. Maar dan nog. Kinderen kijken naar hun ouders en volgen blindelings het gedrag. Hoe vaak kijk jij naar je zoon of dochter en herkent daarin de trekjes van jezelf? Ik kan er met mijn verstand niet bij hoe velen onverantwoordelijk gedrag vertonen in het verkeer. Ik toets bij mijn zoon met regelmaat de verkeersregels. Ik bespreek met hem ook mogelijke scenario’s. Over de zogenaamde dode hoek bij vrachtwagens en bussen. Over onderuitgezakte gasten in hun GTI die denken dat de stopstreep pas geldt voorbij de achterwielen. Over koeriers die fietspaden gebruiken om van deur naar deur te rijden. Over ouders op elektrische bakfietsen die het verschil tussen een rood en groen verkeerslicht niet helder hebben. En dat zijn fietsverlichting voor en achter bij schemer en donker moet branden. En jij? Naast breuken, onvoltooid verleden tijd en de wereldkaart? Gaat het lesgeven ook verder dan de keukentafel?
Tip: geef je kind een setje extra fietslampjes in de rugtas mee. Voor als de fietsverlichting weer eens gesloopt is. Zodat hij of zij ook zichtbaar blijft in het donker. En vergeet je eigen fiets ook niet even te controleren!
Lees ook: Van kantoorbaan naar busbaan.
