In het kort
Zo’n vier jaar geleden nam ik de stap om het marketingvak achter mij te laten. Verschillende factoren lieten mij twijfelen aan een verdere carrière binnen mijn vakgebied. Ik heb even de tijd genomen (misschien iets te lang) om de weg te kiezen van kantoorbaan naar busbaan. Als ik allerlei gesprekken, medische onderzoeken en capaciteitstesten als ook het gehele theorie- en praktijkopleidingstraject meereken, heb ik eigenlijk vijf jaar geleden al een draai aan mijn werkzame leven gegeven. Tijdens die periode heb ik mij zelf vaak afgevraagd “waar ben ik aan begonnen?” Een theorieopleiding die mij heeft geleerd hoe een vrachtautomotor in elkaar steekt en werkt. Terwijl ik daarvoor al blij was de oliepeilstok in mijn leaseauto te vinden. En dan denk je na 30 jaar de verkeersregels wel zo’n beetje te kunnen dromen. Nou forget it! De zoveelste opleiding, ditmaal intern bij de werkgever, vergde ook nog eens het uiterste van mijn inzicht in het wegen- en stratennet. Zonder routenavigatie een bus besturen van halte naar halte. Van dorp naar stad. Van snelweg naar busbaan. Nu meer als vier jaar later stuur ik nog iedere dag met een grote glimlach een bus door stad en land. Door weer en wind. Met uitzicht op de wijde wereld. Terugdenkend aan het uitzicht op een computerscherm toen ik nog op kantoor zat. Ik heb met plezier (en soms ook minder) vele marketing- en communicatieplannen en acties mogen ontwikkelen en uitvoeren. Daar ben ik trots op! Maar het leven als chauffeur in het openbaar vervoer geeft mij dagelijks, ieder uur van de dag, zoveel energie. Daar heb je geen vleugels voor nodig. De gesprekken met passagiers van allerlei pluimage met verschillende reisdoelen en de bedankjes en groeten maken iedere dag bijzonder. Er voor zorgen dat passagiers op tijd en veilig op hun plek van bestemming belanden. Dat geeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Van kantoorbaan naar busbaan.
Lees hieronder verder voor een uitgebreidere toelichting.
Motivatie
1). Leeftijd. Na je 45e staan potentiële werkgevers nou niet bepaald te springen om het gesprek aan te gaan. Ondanks dat je een bak aan ervaring met je meedraagt. Ik noem mijzelf een senior marketeer met een jonge geest. Jammer genoeg spreken ze het niet hard uit dat de voorkeur bij een veel jongere kandidaat ligt. Aan de voordeur worden de gesprekken gevoerd door HR professionals. Die mijn inziens star vasthouden aan een profiel dat TE vastomlijnd is. Anderzijds ben je overgeleverd aan recruitment bureaus. Waarbij je aan alles al voelt dat ze voor de vorm het gesprek houden met je, terwijl er al een andere kandidatenlijst klaar ligt. Of erger nog; zij helemaal geen opdracht hebben om tot werving over te gaan voor de betreffende vacature (de acquisitie-wordt-niet-op-prijs-gesteld strategie). Ik werd laatst op een LinkedIn artikel gewezen waarbij het recruitment bureau zich profileerde er ook voor 45+ers te zijn. Bij het bestuderen van hun website en de vele vacatures bleek in geen enkel opzicht interesse te zijn voor die groep.
2). Plezier. Al jaren hinkte mijn gedachte, mijn gevoelens op twee benen als het om werk ging. Marketing is hartstikke leuk. Alleen jammer dat iedereen iets te zeggen heeft over hoe marketing te bedrijven. Zodra ik de vrijheid en het vertrouwen kreeg ging ik los op verschillende projecten. Met het nodige succes. Alleen sloop jammer genoeg een burn-out steeds dichterbij. Na die vervelende periode heeft het nog wel even geduurd om de keuze te maken voor een carrièreswitch. Enige coaching sessies maakte daar onderdeel van uit. Ik wilde gewoon full-time plezier in mijn werk hebben. Marketing zou mij dat slechts part-time brengen. Ik wilde niet meer uitgeblust thuis komen, maar moe en voldaan. Met het gevoel zinnig, waardevol en dankbaar werk te hebben verzet. De definitieve stap viel pas iets later. Maar wat dan? Een ambacht? Schoenmaker of ijsbereider? Of buschauffeur? Gewoon doen! Zoals ik eigenlijk ook vaak het lef toonde in mijn werk als marketeer.
En dan zet je de stap
Ik heb gereageerd op een vacature voor buschauffeur in het openbaar vervoer. Niet goed wetende wat me te wachten stond. Ik heb een korte, voor mijn doen, simpele motivatie geschreven en mijn CV teruggeschroefd naar een half A4-tje. Opgestuurd onder het motto; “we zien wel”. Nog dezelfde middag ging de telefoon. Een week later zat ik al, tot mijn eigen verbazing, aan de gesprekstafel een sollicitatiegesprek te voeren waarbij ik na een kwartier de recruiter doodleuk vertelde dat hij het gesprek op een andere toon moest voeren omdat ik er anders geen zin in had. Blijkbaar worden dit soort sollicitatiegesprekken op een ander niveau gevoerd. Het vakje geschikt werd aangekruist en ik werd als 48-jarige weer terug naar de schoolbanken gestuurd om theorielessen te volgen voor mijn rijbewijs D. Het busrijbewijs. Er was geen stap meer terug mogelijk. Je tekent een contract waarbij je opleiding en allerlei onderzoeken voor je betaald worden. Maar de stap naar een nieuwe werkomgeving was gezet. Een grote stap.
Tot nu toe
Ik werk nog met veel plezier als buschauffeur in het Openbaar Vervoer. Net als de eerste dag. Nu zo’n vier geleden. Je draagt een enorme verantwoordelijkheid met je mee. Niet alleen ben je verantwoordelijk voor een bus van vaak een half miljoen euro maar wordt er ook van je verlangd dat je economisch en schadevrij rijdt. Je draagt er zorg voor dat passagiers comfortabel en veilig van A naar B vervoerd worden. In het steeds grilliger wordende verkeer vermijdt je verkeersconflicten. Soms is er tijd voor spontane korte gesprekjes met passagiers. Bijzondere verhalen komen daar uit voort. En natuurlijk moet je de weg niet kwijt zien te raken. Helaas gebeuren er ook vervelende zaken zoals bedreigingen, scheldpartijen, agressie in het verkeer of bijna aanrijdingen. Maar al met al een dynamischere werkomgeving dan wanneer je achter een bureau de zoveelste campagne aan het ontwikkelen bent. Ik kijk iedere dag vanachter het grote stuur op een wereld die ontwaakt, tot leven komt en weer langzaam de avond en nacht tegemoet treedt. In plaats van uren te turen naar een computerscherm of de zoveelste oervervelende vergadering induik. Ook ik sta wel eens met mijn bus vast in de file tussen al het kantoorpersoneel dat met gezwinde spoed huiswaarts keert, zes uur is namelijk piepertjestijd! Als ik dan vanuit mijn cabine naar beneden kijk in de auto’s naast mij, zie ik het uitgebluste werkvolk. Terugdenkend aan de tijd dat ook ik mij van kantoor naar huis snelde. Gelukkig heb ik vaak het gemak van een busbaan en geef dan weer gas op weg naar de volgende halte en zorg ik ervoor dat mijn passagiers ondanks hun alles behalve inspirerende dag op kantoor veilig en comfortabel thuis komen.
Anders doen
Eerder lef tonen. Maar dan had ik al -tig jaar geleden in Australië gezeten bij het aanbod om daar stage te komen lopen. Maar ik had ook eerder de keuze moeten maken voor het vak van buschauffeur. Je kent het wel; “had ik dat maar eerder gedaan”. Primair gezien leven wij nu eenmaal om te werken. Maak er dan ook iets leuks van. Zorg ervoor dat je je kostbare energie op een goede manier gebruikt. Dat de balans in evenwicht is. Hoe moeilijk dat ook is en blijft!
Advies voor een ander
Het is pittig om de beslissing te nemen je carrière een geheel andere wending te geven. We zijn zo gewend aan hetgeen wat we hebben. Ik zie om me heen genoeg mensen die krampachtig vasthouden aan dat wat ze nu hebben (materialistisch, inkomen, etc.) en bereikt hebben in hun carrière (trots, status). Maar van binnen zijn ze toch diep ongelukkig en slepen zich elke dag weer over de drempel van het kantoor of nemen zuchtend plaats in hun leasebolide. Ik heb moeten inleveren wat betreft mijn salaris en baanzekerheid. Als buschauffeur werk je namelijk de eerste jaren als uitzendkracht. Een dertiende maand of winstuitkering zit er ook niet in. Ik krijg wel een kerstpakket. Dat dan wel. Ja ik heb onrustige momenten meegemaakt in de beginperiode over mijn inkomen. Over of ik mijn werk wel goed doe. Er is namelijk niemand die jou op gezette momenten een complimentje geeft. Je bent op jezelf aangewezen. En dan heb ik nog niet eens over de onregelmatige diensten. Ik heb immers geen 9-till-5 job meer. Of de wekker gaat om half vier uur ’s-nachts of ik kom pas rond twee uur ’s-nachts thuis. Maar iedere dienst sta ik weer te popelen om de bus te starten. Het is een andere wereld. Geen dag is hetzelfde. Maar je gaat je leven ook anders inrichten. Dat gebeurt bijna automatisch. En daar leer je mee te leven. Ik spreek collega’s die ook gekozen hebben voor een carrièreswitch naar buschauffeur. Ook zij kampte met dezelfde zorgen; “kan ik nog wel mijn hypotheek betalen?” kunnen mijn kinderen straks nog wel studeren?” Maar vrijwel iedereen vindt zijn draai in het leven. Gaan nog gewoon iedere zomer op vakantie naar Frankrijk. Kijken nog steeds op een vrije avond naar een vette Netflix serie en belangrijk…ze rijden iedere dag rond met een grote glimlach. Zij hebben net als ik plezier in het werk. Als je achter het stuur zit moet je zelf gas geven!
Ambitie
Laat mij maar sturen en na de nodige jaren aan werkvloer-ervaring binnen het OV ben ik inmiddels ook weer beschikbaar als marketingcommunicatie-specialist. Ik denk graag mee en werk uit in oplossingen. Kernwaarde hierin is adapting to change. Of te wel; ben ik wendbaar in de richting van relevantie en ben ik in staat onverwachte kansen en bedreigingen om te zetten naar doelgerichte activiteiten. Om hiermee meerwaarde voor de organisatie en de markt te creëren.
Misschien wil ik ook de wereld nog wel eens verder verkennen. Daar moet je ook lef voor hebben. Voor nu noem ik mijzelf een leunstoel-avonturier. Heerlijk relaxen met een mooi boek op de bank na een pittige werkdag en verhalen lezen over die lefgozers en -innen die alles achter hebben gelaten om de wereld te ontdekken.
Voor oplossingen in marketingcommunicatie binnen het OV neem je voor meer informatie contact met mij op. Ga daarvoor naar mijn contactpagina.
